Life after birth.

Στους όρχεις μας τους τροφαντούς,
εδώ και χρόνια,
αναγράφεται ευκρινώς
η ερώτηξις:
«Υπάρχει ζωή μετά το θάνατο;»

Χεστήκαμεν που κλάναμε.

Γεννηθήκαμε ανάμεσα σε ένα αλαφιασμένο τσούρμο από ψυχάκηδες που αναρωτιόνταν διακαώς για το φθαρτό του άμοιρου τομαριού τους, προστρέχοντας σε μάγισσες, χαρτορίχτρες και μεταφυσικά βιάγκρα.
Μεγαλώσαμε μαδώντας υπέροχα αιδοία ή φαλλούς για το «μ’ αγαπά, δεν μ’ αγαπά» όσο οι άλλοι ψάχνανε τα Watt από το «φως του τούνελ της μεγάλης φυγής».
Καταλάβαμε εγκαίρως ότι η φράση των ψυχαντζήδων «Ο οργασμός είναι ένας μικρός θάνατος» αποτελεί διεστραμμένη ελεγεία του επαναλαμβανόμενου «Πεθαίνω» στα ψυχωφελή κατωσέντονά μας.
Γεράσαμε απ’ τις χυλόπιτες και ξανανιώσαμε απ’ τα πορτρέτα των εραστών μας στους καθρέφτες μας.
Όταν τινάξουμε τα πέταλα απλώς θα σβήσει αυτή η ανόητη ερώτηση από τ’ αρχίδια μας. Μαζί με όλο το υπόλοιπο θεάρεστο περιεχόμενό τους. Μαγκιά, κλανιά και κώλος φινιστρίνι λέγανε οι παλιοί, για τους περιπίπτοντες στην αναγκαστική ακολασία ομοϊδεάτες τους. Πίσω απ’ τα φινιστρίνια είναι το ζουμί όμως, για καπετάνιους και μούτσους στο αρματαγωγό «Ανάγκη Εξπρές».Το γαμήσι είναι μισή αρχοντιά, σύντροφοι. Κομμουνιστικού τύπου. Μοιραζόμενη.
Ο κάματος των γαμησιάτικων άλλη μισή. Χριστανικού τύπου. Πάλι μοιραζόμενη.
Γι’ αυτό κι οι ερωτευμένοι σχιζοφέρνουν ανάμεσα στο σταυρό και το δρεπάνι.

Αγαπάτε αλλήλους
αλλά από μέσα.

Το παρακάτω τραγουδάκι είναι σινγκλάκι σπάνιο ενός Παζολίνι κι ενός Χατζιδάκι.
Καλά παιδιά και από σόι. Πεθαμένοι και οι δυο. Διασκευή άσματος από ταινία ενός Μακαβέγιεφ. Το κλιπάκι το έφτιαξα έτσι ώστε να κάνει και για Καραόκε.